Wileńska 1

Powiat lęborski zajmuje 706 kilometrów kwadratowych. Mieszka w nim ponad 66 tysięcy osób. W skład powiatu wchodzą gminy miejskie Lębork i Łeba oraz gminy wiejskie Cewice, Nowa Wieś Lęborska, Wicko.

Dzięki temu, że północna część powiatu leży bezpośrednio nad Morzem Bałtyckim, są tutaj doskonałe warunki do rozwoju turystyki. Łeba to znana miejscowość wypoczynkowa i port morski. Latem mieszkańcy i turyści mogą korzystać z trzech kąpielisk morskich. W pobliżu tego miasta rozciąga się Słowiński Park Narodowy z ruchomymi wydmami, jeziorami, bagnami i lasami. Niewielki przemysł rozwinął się w Lęborku, stolicy powiatu. W okolicznych wsiach wciąż kwitnie rolnictwo. Każdy, kto zdecyduje się na zamieszkanie w powiecie lęborskim, może mieć świadomość, że wybrał jedno z najpiękniej położonych miejsc w Polsce.

Lębork powstał w XIV stuleciu dzięki staraniom Krzyżaków, którzy sprowadzili niemieckich osadników. Gród o nazwie Łebno, czyli późniejszy Lębork, otrzymał prawa miejskie w 1341 roku. Miasto z zamkiem krzyżackim otaczały mury obronne. Wskutek wojen polsko-krzyżackich i postanowień pokojowych kilkakrotnie zmieniało przynależność państwową. W latach 1455–1637 (z przerwami) Lęborkiem władali książęta pomorscy, a od 1657 roku – władcy Brandenburgii. W 1815 roku, po wojnach napoleońskich, powstał powiat lęborsko-bytowski. Od 1846 roku istniał powiat lęborski (odcięto Bytów z okolicznymi wsiami). W ówczesnym Lauenburgu (zdecydowana większość mieszkańców była Niemcami) otwarto szkoły, szpital, bank, odlewnię żelaza, wozownię, zakłady włókiennicze, tartaki, cegielnie. Pod koniec XIX wieku założono wielką fabrykę zapałek. Aż do 1945 roku powiat lęborski znajdował się w granicach Niemiec. Niemieccy obywatele zostali wysiedleni, a na ich miejsce sprowadzono Polaków. Od 1946 roku oficjalnie używa się nazwy „Lębork”. Za czasów PRL-u w Lęborku otwarto wiele zakładów pracy, a Łeba stała się uzdrowiskiem.